Bewoner in beeld: Aiman Abou Hassoun
Hij liet alles achter. Zijn familie, zijn werk en alles wat hem lief was. Aiman Abou Hassoun verliet Syrië in 2019. En hij is niet de enige. Sinds de oorlog in 2011 zijn zeker 12 miljoen mensen het land ontvlucht. Dat is meer dan de helft van de totale bevolking.
Aiman: “Ik kwam op 3 juni 2019 in Nederland aan en woonde ongeveer een jaar in een asielzoekerscentrum. Op 27 juli 2020 werd ik statushouder.” Als statushouder krijg je een verblijfsvergunning en heb je dezelfde rechten en plichten als andere burgers in Nederland. Op die manier kunnen vluchtelingen hun leven weer op orde krijgen. Zo kan Aiman nu een woning via SEW huren en mag zijn gezin na tweeënhalf jaar eindelijk naar Nederland komen.
Wachten op vrouw en kinderen
De Syriër wandelt en fietst graag in en om Eelde-Paterswolde. Ook heeft Aiman goed contact met de buurvrouw, waardoor hij de taal leert spreken. “Nederlands is ingewikkeld”, vindt Aiman. Tolk Muna, werkzaam bij VluchtelingenWerk, is daarom bij het interview aangeschoven.
Aiman doet zijn best om in het Nederlands te praten, maar geeft vooral antwoord in het Syrisch. Een taalcursus is moeilijk voor de statushouder, omdat hij geen Engels spreekt − de meeste Nederlandse lessen worden namelijk vanuit het Engels gegeven. Muna vertelt dat Aiman binnenkort met een taalcursus in Groningen begint, waar hij Syrisch-Nederlandse les kan volgen.
“Nederland is een mooi land en de mensen zijn aardig”, zegt Aiman met een glimlach. Maar tweeënhalf jaar zonder zijn gezin gaan hem niet in de koude kleren zitten. “Ik mis mijn vrouw en kinderen.”Aiman heeft een dochter van 19 en twee zoons van 18 en 14. Gelukkig woont Aimans zus ook in Nederland, in Leiden.
Via Beiroet
De grote vraag is natuurlijk wanneer zijn gezin naar Nederland komt. Juridisch gezien mag het nu, maar de praktijk is weerbarstiger. “Het is lastig. Ze moeten de papieren bij de Nederlandse ambassade in Beiroet ophalen, omdat de ambassade in Damascus (Syrië) is gesloten. De situatie is momenteel niet veilig genoeg om daarnaartoe te reizen”, vertelt tolk Muna. “En dus is het wachten, geduld hebben en hopen op een goed moment.”
Veilig
Ondertussen blijft Aiman positief. Hij oogt rustig en veerkrachtig. Het liefst zou hij, net als in Syrië, weer aan de slag gaan als anesthesist bij een ziekenhuis. Maar de taal is een grote barrière. Hij komt wel in aanmerking voor ander werk, maar ook dat wordt bemoeilijkt vanwege de taal. Aiman is daarom blij dat de taalcursus in Groningen binnenkort van start gaat.
Muna vertelt dat Aiman heel dankbaar is dat hij nu zo’n fijne woning via SEW huurt. Ze vertaalt: “Ik ben niet bang meer en voel me veilig op deze plek. Maar compleet voelt het pas als mijn vrouw en kinderen hier zijn. Ik hoop dat het niet lang meer duurt.”